The Silk Road was a network of ancient trade routes, formally established during the Han Dynasty of China in 130 BCE, which linked the regions of the ancient world in commerce between 130 BCE-1453 CE. The Silk Road was not a single route from east to west and so historians favor the name 'Silk Routes', though 'Silk Road' is commonly used.
The European explorer Marco Polo (l.1254-1324 CE) traveled on these routes and described them in depth in his famous work but he is not credited with naming them. Both terms for this network of roads - Silk Road and Silk Routes - were coined by the German geographer and traveler, Ferdinand von Richthofen, in 1877 CE, who designated them 'Seidenstrasse' (silk road) or 'Seidenstrassen' (silk routes). Polo, and later von Richthofen, make mention of the goods which were transported back and forth on the Silk Road.
From West to East these goods included:
- Horses
- Saddles and Riding Tack
- The grapevine and grapes
- Dogs and other animals both exotic and domestic
- Animal furs and skins
- Honey
- Fruits
- Glassware
- Woolen blankets, rugs, carpets
- Textiles (such as curtains)
- Gold and Silver
- Camels
- Slaves
- Weapons and armor
From East to West the goods included:
- Silk
- Tea
- Dyes
- Precious Stones
- China (plates, bowls, cups, vases)
- Porcelain
- Spices (such as cinnamon and ginger)
- Bronze and gold artifacts
- Medicine
- Perfumes
- Ivory
- Rice
- Paper
- Gunpowder
The network was used regularly from 130 BCE, when the Han Dynasty (202 BCE - 220 CE) officially opened trade with the west, to 1453 CE, when the Ottoman Empire boycotted trade with the west and closed the routes. By this time, Europeans had become used to the goods from the east and, when the Silk Road closed, merchants needed to find new trade routes to meet the demand for these goods.
Camel with Guide, Tang Dynasty
The closure of the Silk Road initiated the Age of Discovery (also known as the Age of Exploration, 1453-1660 CE) which would be defined by European explorers taking to the sea and charting new water routes to replace over-land trade. The Age of Discovery would impact cultures around the world as European ships claimed some lands in the name of their god and country and influenced others by introducing western culture and religion and, at the same time, these other nations influenced European cultural traditions. The Silk Road - from its opening to its closure - had so great an impact on the development of world civilization that it is difficult to imagine the modern world without it.
Sign up for our free weekly email newsletter!
Persian Royal Road
The history of the Silk Road pre-dates the Han Dynasty in practice, however, as the Persian Royal Road, which would come to serve as one of the main arteries of the Silk Road, was established during the Achaemenid Empire (c. 550-330 BCE). The Persian Royal Road ran from Susa, in north Persia (modern day Iran) to the Mediterranean Sea in Asia Minor (modern-day Turkey) and featured postal stations along the route with fresh horses for envoys to quickly deliver messages throughout the empire. Herodotus, writing of the speed and efficiency of the Persian messengers, stated that:
There is nothing in the world that travels faster than these Persian couriers. Neither snow, nor rain, nor heat, nor darkness of night prevents these couriers from completing their designated stages with utmost speed. (Histories VIII.98)
These lines would, centuries later, form the creed of the United States of America's post office. The Persians maintained the Royal Road carefully and, in time, expanded it through smaller side roads. These paths eventually crossed down into the Indian subcontinent, across Mesopotamia, and over into Egypt.
China & the West
After Alexander the Great conquered the Persians, he established the city (later the Greek Kingdom) of Alexandria Eschate in 339 BCE in the Fergana Valley of Neb (modern Tajikistan). Leaving behind his wounded veterans in the city, Alexander moved on. In time, these Macedonian warriors intermarried with the indigenous populace creating the Greco-Bactrian culture which flourished under the Seleucid Empire following Alexander's death.
Under the Greco-Bactrian king Euthydemus I (r. 260-195 BCE) the Greco-Bactrians had extended their holdings. According to the Greek historian Strabo (63-24 CE) the Greeks “extended their empire as far as the Seres” (Geography XI.ii.i). `Seres' was the name by which the Greeks and Romans knew China, meaning `the land where silk came from' in East Asia. It is thought, then, that the first contact between China and the west came around the year 200 BCE.
Emperor Wu was eager to gain new commodities through trade with the west & the Silk Road was opened in 130 BCE.
The Han Dynasty of China was regularly harassed by the nomadic tribes of the Xiongnu on their northern and western borders. In 138 BCE, Emperor Wu sent his emissary Zhang Qian to the west to negotiate with the Yuezhi people for help in defeating the Xiongnu.
Zhang Qian's expedition led him into contact with many different cultures and civilizations in central Asia and, among them, those whom he designated the `Dayuan', the `Great Ionians', who were the Greco-Bactrians descended from Alexander the Great's army. The Dayuan had mighty horses, Zhang Qian reported back to Wu, and these could be employed effectively against the marauding Xiongnu.
The consequences of Zhang Qian's journey was not only further contact between China and the west but an organized and efficient horse breeding program throughout the land in order to equip a cavalry. The horse had long been known in China and had been used in warfare for cavalry and chariots as early as the Shang Dynasty (1600 – 1046 BCE) but the Chinese admired the western horse for its size and speed. With the western horse of the Dayuan, the Han Dynasty defeated the Xiongnu. This success inspired Emperor Wu to speculate on what else might be gained through trade with the west and the Silk Road was opened in 130 BCE.
Between 171-138 BCE, Mithridates I of Parthia campaigned to expand and consolidate his kingdom in Mesopotamia. The Seleucid King Antiochus VII Sidetes (r. 138-129 BCE) opposed this expansion and, also wishing revenge for the death of his brother, Demetrius, waged war against the Parthian forces of Phrates II, Mithridates successor. With the defeat of Antiochus, Mesopotamia came under Parthian rule and, with it, came control of the Silk Road. The Parthians then became the central intermediaries between China and the west.
Women Checking Silk, Song China.
Goods Traded via the Silk Road
While many different kinds of merchandise traveled along the network of trade of the Silk Road, the name comes from the popularity of Chinese silk with the west, especially with Rome. The Silk Road routes stretched from China through India, Asia Minor, up throughout Mesopotamia, to Egypt, the African continent, Greece, Rome, and Britain.
The northern Mesopotamian region (present-day Iran) became China's closest partner in trade, as part of the Parthian Empire, initiating important cultural exchanges. Paper, which had been invented by the Chinese during the Han Dynasty, and gunpowder, also a Chinese invention, had a much greater impact on culture than did silk. The rich spices of the east, also, contributed more than the fashion which grew up from the silk industry. Even so, by the time of the Roman Emperor Augustus (r. 27 BCE – 14 CE) trade between China and the west was firmly established and silk was the most sought-after commodity in Egypt, Greece, and, especially, in Rome.
Trade Links between the Roman Empire and the East (1st - 3rd centuries)
The Roman Love of Silk
Prior to becoming Emperor Augustus, Octavian Caesar seized on the controversial topic of silk clothing to denounce his adversaries Mark Antony (l. 83-30 BCE) and Cleopatra VII (l. 69-30 BCE) as immoral. As they both favored Chinese silk, which was increasingly becoming associated with licentiousness, Octavian exploited the link to deprecate his enemies. Octavian would triumph over Antony and Cleopatra; he could do nothing, however, to curtail the popularity of silk.
The historian Will Durant writes:
The Romans thought [silk] a vegetable product combed from trees and valued it at its weight in gold. Much of this silk came to the island of Kos, where it was woven into dresses for the ladies of Rome and other cities; in A.D. 91 the relatively poor state of Messenia had to forbid its women to wear transparent silk dresses at religious initiations. (329)
The island of Kos became wealthy & luxurious through their manufacture of silk clothing.
By the time of Seneca the Younger (l. 4 BCE – 65 CE), conservative Romans were more ardent than Augustus in decrying the Chinese silk as immoral dress for women and effeminate attire for men. These criticisms did nothing to stop the silk trade with Rome, however, and the island of Kos became wealthy and luxurious through their manufacture of silk clothing.
As Durant writes, "Italy enjoyed an 'unfavorable' balance of trade – cheerfully [buying] more than she sold” but still exported rich goods to China such as “carpets, jewels, amber, metals, dyes, drugs, and glass” (328-329). Up through the time of the emperor Marcus Aurelius (r.161-180 CE), silk was the most valued commodity in Rome and no amount of conservative criticism seemed to be able to slow the trade or stop the fashion.
Tyrian Purple Shroud of Charlemagne
Even after Aurelius, silk remained popular, though increasingly expensive, until the fall of the Roman Empire in 476 CE. Rome was survived by its eastern half which came to be known as the Byzantine Empire and which carried on the Roman infatuation with silk. Around 60 CE the west had become aware that silk was not grown on the trees in China but was actually spun by silkworms. The Chinese had very purposefully kept the origin of silk a secret and, once it was out, carefully guarded their silkworms and their process of harvesting the silk.
The Byzantine emperor Justinian (r. 527- 565 CE), tired of paying the exorbitant prices the Chinese demanded for silk, sent two emissaries, disguised as monks, to China to steal silkworms and smuggle them back to the west. The plan was successful and initiated the Byzantine silk industry. When the Byzantine Empire fell to the Turks in 1453 CE, the Ottoman Empire closed the ancient routes of the Silk Road and cut all ties with the west.
The Silk Road Legacy
The greatest value of the Silk Road was the exchange of culture. Art, religion, philosophy, technology, language, science, architecture, and every other element of civilization was exchanged along these routes, carried with the commercial goods the merchants traded from country to country. Along this network disease traveled also, as evidenced in the spread of the bubonic plague of 542 CE which is thought to have arrived in Constantinople by way of the Silk Road and which decimated the Byzantine Empire.
The closing of the Silk Road forced merchants to take to the sea to ply their trade, thus initiating the Age of Discovery which led to world-wide interaction and the beginnings of a global community. In its time, the Silk Road served to broaden people's understanding of the world they lived in; its closure would propel Europeans across the ocean to explore, and eventually conquer, the so-called New World of the Americas initiating the so-called Columbian Exchange by which goods and values were passed between those of the Old World and those of the New, universally to the detriment of the indigengous people of the New World. In this way, the Silk Road can be said to have established the groundwork for the development of the modern world.
Page 2
Χάρτης των Δρόμων του Μεταξιού
Ο δρόμος του μεταξιού ήταν ένα αρχαίο δίκτυο εμπορικών δρόμων, επίσημα καθιερωμένο κατά την περίοδο της Δυναστείας των Χαν, το οποίο συνέδεε εμπορικά τις περιοχές του αρχαίου κόσμου από το 130 π.Χ. έως το 1453 π.Χ.. Καθώς ο Δρόμος του Μεταξιού δεν ήταν ένας ενιαίος δρόμος από την Ανατολή προς τη Δύση, ο όρος "Δρόμοι του Μεταξιού" έγινε δημοφιλέστερος ανάμεσα στους ιστορικούς, παρόλο που το πιο συνηθισμένο και αναγνωρίσιμο όνομα παρέμεινε "Δρόμος του Μεταξιού".
Ο ευρωπαίος εξερευνητής Μάρκο Πόλο (1254-1324 μ.Χ.) ταξίδεψε σε αυτούς τους δρόμους και τους περιέγραψε αναλυτικά στο διάσημο έργο του, αλλά δεν ήταν αυτός που τους έδωσε το όνομα. Και οι δύο όροι γι' αυτό το δίκτυο πιστώνονται στον Γερμανό γεωγράφο και περιηγητή Φέρντιναντ Φον Ριχτχόφεν, που, το 1877 μ.Χ., τους ονόμασε "Seidenstrasse" (Δρόμο του Μεταξιού) ή "Seidenstrassen" (Δρόμοι του Μεταξιού). Ο Μάρκο Πόλο και, αργότερα, ο Φον Ριχτχόφεν αναφέρθηκαν στα αγαθά που μεταφέρονταν μέσω του Δρόμου του Μεταξιού:
Από τη Δύση στην Ανατολή μεταξύ άλλων μεταφέρονταν:
- Άλογα
- Σέλες και ιπποσκευή
- Το αμπέλι και σταφύλια
- Σκυλιά και άλλα ζώα, άγρια ή εξημερωμένα
- Μέλι
- Φρούτα
- Γυάλινα σκεύη
- Μάλλινες κουβέρτες, χαλιά, τάπητες
- Υφάσματα και κουρτίνες
- Χρυσός και ασήμι
- Καμήλες
- Σκλάβοι
- Όπλα και πανοπλίες
Από την Ανατολή στη Δύση μεταξύ άλλων μεταφέρονταν :
- Μετάξι
- Τσάι
- Βαφές
- Πολύτιμοι λίθοι
- Πορσελάνη (πιάτα, κούπες, κύπελλα, βάζα)
- μπαχαρικά (όπως κανέλλα και πιπερόριζα)
- Χρυσά και χάλκινα αντικείμενα
- Φάρμακα
- Αρώματα
- Ελεφαντόδοντο
- Ρύζι
- Χαρτί
- πυρίτιδα
Το εμπορικό αυτό δίκτυο χρησιμοποιήθηκε τακτικά από το 130 π.Χ., όταν η δυναστεία των Χαν, επίσημα, εγκαινίασε το εμπόριο με τη Δύση, έως το 1453 μ.Χ. όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία απέκλεισε το εμπόριο με τη Δύση και έκλεισε τους εμπορικούς δρόμους. Μέχρι αυτήν την περίοδο τα αγαθά της Ανατολής ήταν περιζήτητα στην Ευρώπη και, όταν έκλεισε ο Δρόμος του Μεταξιού, οι έμποροι έπρεπε να βρουν νέους δρόμους για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση γι' αυτά τα αγαθά.
Καμήλα με οδηγό, δυναστεία των Τανγκ
Η αποκοπή του Δρόμου του Μεταξιού σήμανε την έναρξη της Εποχής των Ανακαλύψεων (1453-1660 μ.Χ.), η οποία χαρακτηρίζεται από τα ταξίδια των Ευρωπαίων εξερευνητών στη θάλασσα και από τη χαρτογράφηση νέων θαλάσσιων διαδρομών προκειμένου να αντικαταστήσουν το εμπόριο μέσω των χερσαίων οδών. Η Εποχή των Ανακαλύψεων επηρέασε όλο τον κόσμο, καθώς τα ευρωπαϊκά πλοία διεκδίκησαν ορισμένα εδάφη στο όνομα του θεού τους και της χώρας τους, εισήγαγαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τη χριστιανική θρησκεία αλλά, την ίδια στιγμή, επηρεάστηκε και η ευρωπαϊκή κουλτούρα. Ο Δρόμος του Μεταξιού - από το ξεκίνημα ως το τέλος του - είχε τόσο μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξη του παγκόσμιου πολιτισμού που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον σύγχρονο κόσμο χωρίς αυτόν.
Η περσική Βασιλική Οδός
Η ιστορία του Δρόμου του Μεταξιού ωστόσο, στην πράξη, χρονολογείται πριν τη Δυναστεία των Χαν, καθώς η περσική Βασιλική Οδός, η οποία λειτουργούσε ως μία από τις κύριες αρτηρίες του Δρόμου του Μεταξιού, δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Αχαιμενιδών (500-330 π.Χ.). Η Βασιλική Οδός εκτεινόταν από τα Σούσα, στην βόρεια Περσία (σημ. Ιράν) ως τις ακτές του Αιγαίου στην Μικρά Ασία. Στην Βασιλική Οδό διατηρούνταν ταχυδρομικοί σταθμοί κατά μήκος της διαδρομής, με ξεκούραστα άλογα για απεσταλμένους προκειμένου να παραδίδουν γρήγορα μηνύματα σε όλη την αυτοκρατορία. Ο Ηρόδοτος, αναφερόμενος στην ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα των περσών αγγελιοφόρων, σημειώνει ότι:
τούτων δὲ τῶν ἀγγέλων ἔστι οὐδὲν ὅ τι θᾶσσον παραγίνεται θνητὸν ἐόν· οὕτω τοῖσι Πέρσῃσι ἐξεύρηται τοῦτο. [...]τοὺς οὔτε νιφετός, οὐκ ὄμβρος, οὐ καῦμα, οὐ νὺξ ἔργει μὴ οὐ κατανύσαι τὸν προκείμενον αὐτῷ δρόμον τὴν ταχίστην. (Ἱστορίαι 8.98)
(Λοιπόν, στον κόσμο των θνητών δεν υπάρχει τίποτε που να φτάνει στον προορισμό του ταχύτερα απ᾽ αυτούς τους αγγελιοφόρους· [...] αυτούς όχι χιονιάς, όχι βροχή, όχι καύσωνας, όχι νύχτα, τίποτε δεν τους σταματά, ώστε να μη διανύσουν το γρηγορότερο την καθορισμένη απόσταση. (Μτφ. Η. Σπυρόπουλος)
Αυτή η ταχυδρομική αρτηρία αποτέλεσε, αιώνες αργότερα, την έμπνευση για τη δημιουργία της ταχυδρομικής αρτηρίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Πέρσες συντήρησαν σχολαστικά τη Βασιλική Οδό και, με την πάροδο του χρόνου, την επέκτειναν με μικρότερους δρόμους. Αυτοί οι δρόμοι τελικά οδήγησαν στην Ινδική υποήπειρο, διέσχισαν την Μεσοποταμία και έφτασαν μέχρι την Αίγυπτο.
Περσικός Βασιλικός δρόμος
Η Κίνα και η Δύση
Ο Μέγας Αλέξανδρος, μετά την κατάλυση του Περσικού κράτους, ίδρυσε την Αλεξάνδρια Εσχάτη το 339 π.Χ. στην κοιλάδα Φεργκάνα της Νεμπ (σύγχρονο Τατζικιστάν). Αφού άφησε στην πόλη τους τραυματίες βετεράνους του, ο Αλέξανδρος συνέχισε. Με το πέρασμα του χρόνου αυτοί οι Μακεδόνες, μετά και από επιγαμίες, δημιούργησαν τον ελληνοβακτριανό πολιτισμό, ο οποίος γνώρισε άνθηση κατά την εποχή του βασιλείου των Σελευκιδών, που ακολούθησε το θάνατο του Αλεξάνδρου.
Κατά τη βασιλεία του βασιλιά της Βακτρίας Ευθύδημου Α' (260-195 π.Χ.) το ελληνοβακτριανό βασίλειο επέκτεινε την κυριαρχία του. Σύμφωνα με τον Στράβωνα (63-24 μ.Χ.) οι έλληνες "επέκτειναν την κυριαρχία τους μέχρι την χώρα των Σήρων" (Γεωγραφικά 11, 2, 1). "Σήρες" και "Σηρία" ήταν τα ονόματα που χρησιμοποιούνταν από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους για τους Κινέζους και την Κίνα, σημαίνοντας "η χώρα από την οποία έρχεται το μετάξι". Πιστεύεται λοιπόν ότι η πρώτη επαφή μεταξύ της Κίνας και της Δύσης έγινε γύρω στο 200 π.Χ.
Αυτή η επιτυχία έκανε τον Αυτοκράτορα Γου να αναρωτηθεί τί άλλο θα μπορούσε να αποκομίσει από το εμπόριο με τη Δύση και έτσι άνοιξε ο Δρόμος του Μεταξιού το 130 π.Χ.
Στην εποχή της Δυναστείας των Χαν (202 π.Χ. - 220 μ.Χ.) οι νομαδικές φυλές των Σιονγκνού παρενοχλούσαν την Κίνα στα βόρεια και δυτικά σύνορα της. Το 138 π.Χ., ο αυτοκράτορας Γου έστειλε τον απεσταλμένο του Τζαν Τσιαν στη Δύση για να διαπραγματευτεί με τον λαό των Γιουεζί ώστε να συμμαχήσουν εναντίον των Σιονγκνού.
Οι συνέπειες του ταξιδιού του Τζαν Τσιαν δεν ήταν μόνο η περαιτέρω επαφή μεταξύ της Κίνας και της Δύσης, αλλά ένα οργανωμένο και αποτελεσματικό πρόγραμμα εκτροφής αλόγων σε όλη την επικράτεια για τον εξοπλισμό του ιππικού. Το άλογο είχε γίνει γνωστό από καιρό στην Κίνα και είχε χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο ως ιππικό και με άρματα από την εποχή της Δυναστείας των Σανγκ (1600-1046 π.Χ.), αλλά οι κινέζοι θαύμαζαν τα άλογα της Δύσης για το μέγεθος και την ταχύτητά τους. Με τη δυτική ράτσα αλόγου του Νταγιουάν, η δυναστεία των Χαν νίκησε τους Σιονγκνού. Αυτή η επιτυχία έκανε τον Αυτοκράτορα Γου να αναρωτηθεί τί άλλο θα μπορούσε να αποκομίσει από το εμπόριο με τη Δύση και έτσι άνοιξε ο Δρόμος του Μεταξιού το 130 π.Χ.
Μεταξύ του 171 - 138 π.Χ., ο Μιθριδάτης Α' της Παρθίας πραγματοποίησε εκστρατείες για να επεκτείνει και να σταθεροποιήσει το βασίλειό του στην Μεσοποταμία. Ο Σελευκίδης Βασιλιάς Αντίοχος Ζ' Σιδήτης (138 - 129 π.Χ.) αντιτάχθηκε σε αυτή την επέκταση και, επιδιώκοντας και εκδίκηση για το θάνατο του αδερφού του, Δημήτριου, διεξήγαγε πόλεμο εναντίον των Παρθών του Φραάτη Β', διαδόχου του Μιθριδάτη. Με την ήττα του Αντίοχου οι Πάρθοι πήραν τον έλεγχο της Μεσοποταμίας και, μαζί, τον έλεγχο του Δρόμου του Μεταξιού. Τότε οι Πάρθοι έγιναν οι βασικοί διαμεσολαβητές ανάμεσα στην Κίνα και τη Δύση.
Γυναίκες Έλεγχος Μεταξιού, Τραγούδι Κίνα.
Τα αγαθά μεταφέρονται μέσω του Δρόμου του Μεταξιού
Ενώ πολλά είδη εμπορευμάτων διακινούνταν μέσω του Δρόμου του Μεταξιού, το όνομά του οφείλεται στη δημοτικότητα που είχε το κινέζικο μετάξι στη Δύση, ιδιαίτερα στη Ρώμη. Οι διαδρομές του Δρόμου του Μεταξιού εξαπλώνονταν από την Κίνα μέσω της Ινδίας στην Μ. Ασία, σε όλη την Μεσοποταμία, στην Αίγυπτο, στην Αφρικανική ήπειρο, στην Ελλάδα, στη Ρώμη και στη Βρετανία.
Η βόρεια περιοχή της Μεσοποταμίας (σημερινό Ιράν), ως μέρος της Παρθικής Αυτοκρατορίας, έγινε ο στενότερος συνεργάτης της Κίνας στο εμπόριο, εγκαινιάζοντας σημαντικές πολιτιστικές ανταλλαγές. Το χαρτί, κινέζικη εφεύρεση της εποχής της Δυναστείας των Χαν, και η πυρίτιδα, κινέζικη εφεύρεση επίσης, είχαν πολύ μεγαλύτερη επίδραση στον πολιτισμό από ότι το μετάξι. Τα μπαχαρικά της Ανατολής, επίσης, έπαιξαν μεγαλύτερο ρόλο από ότι η ανάπτυξη της μόδας μέσα από τη βιομηχανία μεταξιού. Ακόμα και έτσι, την εποχή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αυγούστου (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.) το εμπόριο μεταξύ Κίνας και Δύσης θεμελιώθηκε σταθερά και το μετάξι ήταν το πιο περιζήτητο εμπόρευμα στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα και, ιδιαίτερα, στη Ρώμη.
Η αγάπη των Ρωμαίων για το μετάξι
Πριν γίνει Αυτοκράτορας, ο Οκταβιανός εκμεταλλεύτηκε την αμφιλεγόμενη συνήθεια της ένδυσης με μεταξωτά ρούχα, για να καταγγείλει την ανηθικότητα των αντιπάλων του, του Μάρκου Αντώνιου (83-30 π.Χ.) και της Κλεοπάτρας Ζ' (69 - 30 π.Χ.). Καθώς και οι δύο έδειχναν αδυναμία στο κινέζικο μετάξι, το οποίο όλο και περισσότερο συσχετίζονταν με την ανηθικότητα, ο Οκταβιανός εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συνήθεια για να τους δυσφημίσει. Ο Οκταβιανός θριάμβευσε τελικά εναντίον του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Δεν μπόρεσε όμως να κάνει τίποτα για να περιορίσει την δημοφιλία του μεταξιού.
Ο ιστορικός Γουίλ Ντυράν γράφει:
Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν (το μετάξι) φυτικό προϊόν που συλλεγόταν από δέντρα και υπολόγιζαν το βάρος του σε χρυσό. Μεγάλο μέρος αυτού του μεταξιού έφτανε στο νησί της Κω, όπου υφαινόταν σε φορέματα για τις κυρίες της Ρώμης και άλλων πόλεων. Το 91 μ.Χ. η σχετικά φτωχή περιοχή της Μεσσηνίας έπρεπε να απαγορεύσει στις γυναίκες της να φορούν διαφανή μεταξωτά φορέματα σε θρησκευτικές τελετές. (329)
Ρώμη και η Κως έγινε πλούσια και πολυτελής χάρη στην κατασκευή μεταξωτών ενδυμάτων.
Την εποχή του Σενέκα του Νεότερου (4 π.Χ. - 65 μ.Χ.), οι συντηρητικοί Ρωμαίοι ήταν πιο επικριτικοί από τον Αύγουστο εναντίον του κινεζικού μεταξιού, θεωρώντας το ανήθικο για τις γυναίκες και θηλυπρεπές για τους άνδρες. Αυτές οι επικρίσεις, όμως, δεν κατάφεραν να εμποδίσουν το εμπόριο μεταξιού στη Ρώμη και η Κως έγινε πλούσια και πολυτελής χάρη στην κατασκευή μεταξωτών ενδυμάτων.
Όπως γράφει ο Ντυράν "η Ιταλία απολάμβανε ένα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο - αγοράζοντας με ευχαρίστηση περισσότερα από όσα πουλούσε" αλλά ακόμα εξήγε ακριβά αγαθά στην Κίνα όπως "χαλιά, κοσμήματα, κεχριμπάρι, μέταλλα, βαφές, φάρμακα και γυαλί" (328-329). Μέχρι την εποχή του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου (περ. 161-180 μ.Χ.), το μετάξι ήταν το πιο πολύτιμο αγαθό στη Ρώμη και οι συντηρητικές επικρίσεις δεν μπόρεσαν να επιβραδύνουν το εμπόριο ή να σταματήσουν τη μόδα.
Πορφυρό Τυρικό σάβανο του Καρλομάγνου
Ακόμα και μετά τον Μάρκο Αυρήλιο, το μετάξι παρέμεινε δημοφιλές μέχρι το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ., μολονότι γινόταν ολοένα και πιο ακριβό. Η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που επέζησε, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, συνέχισε τη ρωμαϊκή λατρεία για το μετάξι. Γύρω στο 60 μ.Χ. η Δύση είχε συνειδητοποιήσει ότι το μετάξι δεν καλλιεργούταν στα δέντρα της Κίνας αλλά στην πραγματικότητα προερχόταν από μεταξοσκώληκες. Οι Κινέζοι είχαν κρατήσει σκόπιμα μυστική την προέλευση του μεταξιού και, φρουρούσαν προσεκτικά τους μεταξοσκώληκες και τη διαδικασία παραγωγής του μεταξιού.
Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527 - 565 μ.Χ.), θέλοντας να απαλλαγεί από την καταβολή των εξωφρενικών ποσών που απαιτούσαν οι Κινέζοι για το μετάξι, έστειλε στην Κίνα δύο απεσταλμένους, μεταμφιεσμένους σε μοναχούς, για να κλέψουν μεταξοσκώληκες και να τους φέρουν λαθραία στη δύση. Το σχέδιο πέτυχε και αποτέλεσε την αρχή της βυζαντινής παραγωγής μεταξιού. Όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία καταλύθηκε από τους Τούρκους το 1453 μ.Χ., ο Οθωμανοί απέκλεισαν το Δρόμο του Μεταξιού και έκοψαν όλους τους δεσμούς με τη Δύση.
Η κληρονομία του Δρόμου του Μεταξιού
Η μεγαλύτερη αξία του Δρόμου του Μεταξιού ήταν οι πολιτιστικές ανταλλαγές. Τέχνη, θρησκεία, φιλοσοφία, τεχνολογία, γλώσσα, επιστήμη, αρχιτεκτονική και κάθε άλλο στοιχείο του πολιτισμού μεταφέρθηκε μέσω αυτών των διαδρομών, μαζί με τα αγαθά που μετέφεραν οι έμποροι από χώρα σε χώρα. Μέσα από αυτό το δίκτυο ταξίδεψαν και ασθένειες, όπως αποδεικνύει η εξάπλωση της βουβωνικής πανώλης το 542 π.Χ., η οποία θεωρείται ότι έφτασε στην Κωνσταντινούπολη μέσω του Δρόμου του Μεταξιού και αποδεκάτισε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Ο αποκλεισμός του Δρόμου του Μεταξιού ανάγκασε τους εμπόρους να αναζητήσουν στη θάλασσα άλλο δρόμο, ξεκινώντας έτσι την εποχή των Ανακαλύψεων που οδήγησε σε παγκόσμια αλληλεπίδραση και στη δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας. Στην εποχή του, ο Δρόμος του Μεταξιού χρησίμευσε για να διευρύνει την κατανόηση των ανθρώπων για τον κόσμο στον οποίο ζούσαν. Το κλείσιμό του ώθησε τους Ευρωπαίους πέρα από τον ωκεανό να εξερευνήσουν και τελικά να κατακτήσουν τον λεγόμενο Νέο Κόσμο της Αμερικής. Με αυτόν τον τρόπο, ο Δρόμος Μεταξιού μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει δημιουργήσει τις βάσεις για την ανάπτυξη του σύγχρονου κόσμου.